Rozdział 8. Rilshere

- I to właśnie ja, Claire Riley podejmę się tego wyzwania! – oświadczyłam rozentuzjazmowana, poklepując Wilshere’a po ramieniu.

- Ale ja nie chcę, żebyś szukała dla mnie dziewczyny. Dlaczego w ogóle miałabyś to robić?

Bo wszyscy myślą, że jesteś gejem, odparłam w duchu, ale całe szczęście zdążyłam ugryźć się w język.

- Za bardzo przejmujesz się wszystkimi wkoło. Zbyt często zapominasz o sobie.

Biedny, niczego nieświadomy Jack.

W ciągu ostatniego tygodnia zamieniłam się w etatową doradczynię.

- Lepiej nie publikuj nigdzie tego zdjęcia, na którym jesteś ze swoim „bliskim kolegą”.

- Pamiętasz ten lawendowy sweterek w paski, który dostałeś na gwiazdkę? Wyrzuć go.

- Bransoletka? Jesteś niepoważny.

Tak, wiem. Jestem ostatnią osobą, która powinna mu cokolwiek doradzać. Zero doświadczenia, wyczucia i taktu. Ale ja najzwyczajniej w świecie nie miałam pojęcia jak to wszystko odkręcić, a jak to mówią, tonący brzytwy się chwyta.

Właściwie w tym okresie słodkiej niewiedzy Wilshere’a było kilka takich sytuacji, które dla postronnego obserwatora mogłyby wydać się całkiem zabawne. Płaczliwym tonem błagałam go na przykład, żeby nie zamawiał hot doga w szkolnej stołówce, ale ten naturalnie mnie nie wysłuchał i kiedy wkładał go do ust… cóż, nie istnieje chyba dobra metoda na spożywanie tego typu rzeczy. Zwłaszcza, kiedy na wszystko spoglądasz przez pryzmat seksualnego podtekstu. Żałujcie, że nie widzieliście wtedy miny Ramseya i kilku innych osób, którzy na tę dłuższą chwilę dosłownie zastygli w bezruchu. Czułam się wtedy dosyć niezręcznie. Jack przykuwał na siebie zbyt dużą uwagę tłumów, a ja nigdy nie byłam osobą, która ubiegałaby się o koegzystowanie z nim w samym centrum zainteresowania. Był jeszcze incydent w szkolnej szatni. Kilku „uświadomionych” kolegów nie miało zamiaru się przy nim przebierać. Wyszło dosyć dziwnie. Zaczął nawet myśleć, że zrobił coś nieprzyzwoitego. Na tyle nieprzyzwoitego, że znajomi się od niego odwrócili. Moje wyrzuty sumienia narastały z każdym dniem, by w końcu osiągnąć swą kulminację w środę w porze lunchu.

- Gej! – krzyknął ktoś z drugiego końca sali na tyle głośno, że Jacky po prostu nie mógł tego nie usłyszeć. Pospiesznie złapałam przyjaciela za ramię, bo przyuważyłam, że stopień jego poirytowania przekroczył pewną granicę i niebezpiecznie zaczął zbliżać się do progu obłędu. Zacisnął już nawet pięści, by „odpowiedzieć” na ten komplement, ale na szczęście cudem udało mi się go uspokoić.

- Dlaczego wszyscy myślą, że jestem gejem?

Bo oglądasz „Glee”, odparłam w myślach. Oglądasz „Glee” i przede wszystkim przyjaźnisz się z największą zołzą na świecie, która rozsiewa niedorzeczne plotki, a Aaron Ramsey i Alice Barnes nie potrafią utrzymać języka za zębami.

- To tylko takie bezsensowne gadanie. Zawsze znajdą sobie jakiś punkt zaczepienia.

Musiałam jak najszybciej wcielić mój plan w życie. Miałam ogromny problem ze znalezieniem potencjalnej kandydatki na dziewczynę Wilshere’a, może nie tyle dlatego, że żadna nie sprostałaby jego wymaganiom, chodziło raczej o moje niestandardowe wymogi. Nie powinien być z byle kim. Te dołeczki i perfekcyjnie wyrzeźbione ciało zasługują na kogoś, kto potrafiłby je docenić.

            - Hej, Wilshere! – Josh najwyraźniej nie zamierzał sobie odpuścić tego dnia. Jedyną rzeczą, jaką powinniście wiedzieć o tym typku jest to, że jest prawdziwym naganiaczem plotek w tej szkole. Jeśli Joshua o czymś wie, to możesz być prawie pewien, że wkrótce dowie się o tym cały wszechświat. – Wiesz jaki jest najkrótszy dowcip o gejach?

            - Czy ja wyglądam jak homoseksualista? – warknął szatyn, spoglądając podejrzliwie to na blondyna to znowu na mnie.

            - On nie jest gejem – oświadczyłam, akcentując każde słowo. Mój mózg pracował teraz na tak wysokich obrotach, że niemalże mogłam usłyszeć jak rodzą się w nim coraz głupsze pomysły. Kiedy zrodził się ten najbardziej idiotyczny, chyba przestałam już kontaktować, bo w normalnych warunkach w życiu nie wcieliłabym go w życie. – Gej test – palnęłam, pociągając niewinną koszulkę do granic możliwości w dół i eksponując przy tym dekolt. – Widzisz? Totalnie spojrzał na mój biust. Nie może być gejem.

            Zdaję sobie sprawę z tego, że właśnie zrobiłam z siebie kretynkę i koniec końców niczego konkretnego nie dowiodłam, ale miewam te swoje przebłyski wątpliwej inteligencji i nic na to nie poradzę. Po prostu poszłam za ciosem.

            - Kochanie daj spokój. Najwyższy czas, by przestać się ukrywać – uśmiechnął się Jack, obejmując mnie ramieniem. Co prawda nie miałam przy sobie lusterka, ale nie potrzebowałam go, by wiedzieć, że moje policzki zrobiły się wściekle czerwone. Odgarnął moją grzywkę i pocałował mnie w sam środek czoła, jednocześnie kontynuując tę podejrzaną konwersację z Joshem. Nie wiem o czym mówili. Nie byłam w stanie skoncentrować się na ich słowach, ale domyślam się, że ta wredna istota ciągnęła całą tę farsę.

Doprawdy, Jacky, wystarczyłaby jedna drobna aluzja, by uwierzył, że jesteśmy razem. Nie musiałeś od razu opowiadać mu całej historii nieistniejącego związku.

- Och, skarbie, nie zawstydzaj mnie – zatrzepotałam rzęsami, uśmiechając się ironicznie. – Uwielbiam, kiedy o nas mówisz. Zmieniasz wtedy nawet ton głosu, a ja czuję jak stado pieprzonych motylków penetruje mój żołądek i tak dalej, ale czy możemy zamienić słówko… mysiu pysiu? – wyszczerzyłam się jeszcze bardziej. Dosłownie zaczęły mnie boleć policzki od tego sztucznego uśmiechu.

- Jasne, koteczku – odparł, omijając szerokim łukiem Josha. Korzystając z okazji zamachnęłam się i z całej siły klepnęłam go w tyłek. To miała być jego kara, ale wyszło jak zawsze. Dziwne plotki chodziły później po szkole, oj dziwne. Była mowa o jakimś sado-maso i innych tego typu bredniach. Naturalnie w kontekście mojej osoby. Niektórzy widzieli później jak zaciągam Jacka do męskiej toalety i bynajmniej nie wpłynęło to na poprawienie opinii krążących na mój temat.

- Co ty do cholery jasnej wyprawiasz? – wrzasnęłam, gdy zostaliśmy wreszcie sami.

- Mogę się mylić, ale czy ty nie maczałaś przypadkiem palców w całej tej aferze związanej z moją orientacją? – zmarszczył czoło, najprawdopodobniej oczekując wyjaśnień. Oczywiście takowych się nie doczekał i to było niestety dosyć jednoznaczne z przyznaniem się do winy. – Pan Matthews zrobił mi pogadankę o tolerancji w naszej szkole, a jakiś pierwszoklasista próbował mnie namówić do udziału w debacie dotyczącej praw homoseksualistów. Nie odniosłaś przypadkiem wrażenia, że to zaszło za daleko?

- Przepraszam. To wina Ramseya. Powiedziałam coś, co zabrzmiało dosyć dwuznacznie, on źle to odebrał i rozdmuchał całą sprawę, powiedział o wszystkim Alice i… tak jakoś wyszło.

- Co takiego w takim razie musiałaś mu powiedzieć, by uznał, że wolę mężczyzn?

- Powiedziałam, że równie dobrze mogłabym paradować przed tobą nago, a ty i tak najprawdopodobniej okazałbyś większe zainteresowanie właśnie jemu.

- Rzeczywiście dwuznaczne! Jesteś niemożliwa, Claire! Niemożliwa!

- Na pocieszenie dodam, że właśnie przekreśliłeś moje szanse u Aarona, jeśli w ogóle kiedykolwiek je miałam – to był ten moment, kiedy zrezygnowana spuściłam wzrok, podkuliłam ogon i włączyłam tryb ofiary losu.

- Teraz jesteśmy kwita – dodał, wyraźnie łagodniejszym tonem. – Zazwyczaj ludzie nazywają to konsekwencjami. Namieszałaś, a teraz będziesz nosić to brzemię. Przez tydzień.

- Aż tak wysoko cenisz sobie swoją seksualność?

- Nie przeginaj – syknął cierpko. – Nadszedł czas naprawiania błędów.

- Chcesz mnie ukarać właśnie w taki sposób? Rujnując moją przyszłość? Co z Ramleyem, Wilshere? Kompletnie to do ciebie nie przemawia? Dzieci Ramleya mogłyby być takie piękne, gdyby wdały się w ojca, Jacky!

- Póki co musi ci wystarczyć Rilshere.

- Wybrałam już nawet imiona. Olivier i… Jack! To po przyszywanym wujku. Myślę, że właśnie uśmierciłeś Oliviera i Jacka, dzieciobójco. - Skrzyżowałam ręce na piersi, udając wielce obrażoną. Dobrze wiedziałam jak to rozegrać, by wreszcie złagodniał i zdystansował się nieco do całej sprawy. Co prawda ja rzucałabym najbardziej obraźliwymi obelgami i innymi niecenzuralnymi słowami, jakie tylko przyszłyby mi do głowy, przy okazji fantazjując o skopaniu mu tyłka, gdybym była na jego miejscu, no ale mówimy tu o Jackym, który jako że spędza ze mną mnóstwo czasu, uodpornił się na te moje odchylenia.

- Jestem pewien, że wasze dzieci będą równie nieskazitelnie, co ich ojciec, ale póki co nie zanosi się na żadną ciążę – skwitował, wyraźnie oburzony. Cóż, wizja bycia wujkiem Wilsherem za specjalnie do niego nie przemawiała. Chyba przeraził się tych moich planów na całe życie. Przecież nie byłam całkiem poważna! Jak już to nazwałabym moje dzieci inaczej. Dlaczego ja w ogóle o tym myślę? Póki co nie mam nawet odpowiedniego kandydata na perfekcyjnego tatusia. Naprawdę muszę przestać. Dzięki Bogu szatyn przerwał moje refleksje na temat matkowania. – Oficjalnie zerwiemy ze sobą w piątek. Rozumiesz, całe tłumy piszczących na mój widok dziewcząt nie mogą się doczekać tego momentu. Jack Wilshere znowu będzie wolnym strzelcem. Oszaleją z radości.

- Skromność jest twą największą cnotą, przyjacielu. – tu wrzuciłam kilka niecenzuralnych słów, nawet nie tyle go zwyzywałam, co zaklinałam w najlepsze całą tę sytuację, w którą mnie wplątał. A miałam skończyć z przeklinaniem. To taki okropny nawyk. - Pięknie to sobie wymyśliłeś. A co z Ramleyem?

- Riley, Riley, Riley… Tobie to trzeba wszystko tłumaczyć jak małemu dziecku. Wzbudzenie w nim zazdrości i tak było częścią mojego planu. Powinnaś być mi wdzięczna, ale rozumiem, że na razie przeżywasz w duchu to, że jesteś moją udawaną dziewczyną i rozpiera cię duma, więc nie jesteś w stanie myśleć racjonalnie. Podziękujesz mi już po wszystkim.

O tak. Podziękuję ci. Jeszcze mnie popamiętasz ty mała, podstępna kreaturo. Jeszcze mnie popamiętasz.

_______________________________________

Teraz to już naprawdę rozdziały będą się pojawiać w mniejszych odstępach czasowych. Sami rozumiecie, przygwoździła mnie nauka.