Rozdział 10. Kłopoty w raju

Każdego dnia dzieje się coś, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że jestem beznadziejna, a każda kolejna decyzja, którą podejmuję jest jak ta kłoda, rzucana bezmyślnie pod własne nogi. Nie znam drugiej takiej osoby, która do tego stopnia opanowałaby sztukę autodestrukcji. Wow, to zabrzmiało trochę tak, jakbym była wyjątkowa. Tego słowa można użyć w kontekście mojej osoby tylko, jeśli chce się powiedzieć: wyjątkowo często pakuje się w kłopoty, ewentualnie wyjątkowa z niej niezdara. Nigdy nie będę po prostu wyjątkowa.
  - Czy ty do reszty postradałaś zmysły? – Alice wyraźnie straciła cierpliwość, bo stanęła nade mną, wymachując rękoma, a w jej oczach pojawiło się coś jakby szczere rozczarowanie. Powiedziałam jej prawdę. Wie o wszystkim. Naturalnie musiała przysiąc, że tym razem się nie wygada, bo bałam się, że sprawa przybierze rozmiarów afery dotyczącej wątpliwej orientacji Wilshere’a. Względnie często składamy sobie przysięgi wieczyste, wiecie? – Tak chcesz zdobyć Ramseya?! Powodzenia! Ty i ten twój Jack… och, brak mi słów. Oboje jesteście geniuszami! Wy… wy po prostu jesteście siebie warci! Idioci! Najwięksi na świecie idioci! – cóż, takiej reakcji niekoniecznie się spodziewałam. Obserwowałam jak ukochana przyjaciółka spaceruje w tę i z powrotem, mrucząc coś pod nosem. Chyba to był ten moment krótkiej refleksji, po której miała zamiar kontynuować torturowanie mnie wyrzutami sumienia. Wiedziałam, że czeka mnie długi wykład dotyczący mojego karygodnego zachowania, dlatego wygodnie usadowiłam się na łóżku, opierając się na stosie poduszek. Brakowało tylko popcornu, ale nie chciałam nadużywać jej gościnności. Poza tym mogłoby wtedy dojść do prawdziwej rzezi w tych czterech ścianach pokoiku na poddaszu. W domu nie było nikogo poza nami, wolałam więc nie ryzykować. Wbrew pozorom dosyć wysoko cenię sobie własne życie. – Riley, a czy ty pomyślałaś jak wasze relacje będą wyglądały, kiedy to wszystko się skończy? A co jeśli coś się zmieni? Jesteś po prostu niepoważna.
- Nie przesadzaj – odparłam. Zwróćcie uwagę na różnicę długości wypowiedzi każdej z nas.
- Co powiedziałaś zaraz po tym jak go poznałaś? – och, wiedziałam do czego do zmierza. Szatynka skrzyżowała ręce na piersi i wlepiła we mnie to swoje badawcze spojrzenie, a jej zielone oczy z dawką piwnego pigmentu nabrały dziwnego wyrazu. Coś jakby tańczyły w nich ogniki cichej satysfakcji. Trafiła w czuły punkt.
  - To było tak dawno temu.
- Nie tak brzmiało moje pytanie – uśmiechnęła się tryumfalnie. – Podpowiem ci. „Właściciel najbardziej seksownego głosu we wszechświecie, o Boże, o Boże, o Boże, a jak on się uśmiecha, o Boże, o Boże, o Boże, a te jego dołeczki…” – zapiszczała, imitując przerażająco podekscytowaną osobę (MNIE) i wykonując przy tym taniec niepohamowanej radości (mój taniec niepohamowanej radości), który wygląda mniej więcej tak, że podskakując wymachuję rękami we wszystkich możliwych kierunkach. Tak, dosyć często robię coś takiego.
- Skończ! – warknęłam cierpko. – I nie mówię tak często „o Boże”!
  - Ja wiedziałam, że nic dobrego z tego nie wyniknie Riley. Spójrz tylko na siebie.
- Dzięki, naprawdę. I mówisz mi to tuż przed szkolną imprezą.
- Chodziło mi bardziej o twój stan psychiczny. 
- Świetnie, teraz jeszcze nie domagam mentalnie – spojrzałam w lustro, krzywiąc się lekko. Znowu jakiś niesforny pukiel włosów zapragnął żyć własnym życiem. Co ja gadam. Moje włosy zawsze żyją swoim życiem, ale na tę okazję postanowiłam je nieco bardziej uporządkować. Każdy właściciel kręconych, czy falowanych kudłów (ja należę do tej drugiej kategorii) przyzna mi rację – w większości przypadków nie da się nad nimi zapanować. Pewnie zastanawiacie się dlaczego w ogóle zgodziłam się tam pójść, skoro ja i tego typu przedsięwzięcia to oksymoron. Nienawidzę, nienawidzę i jeszcze raz nienawidzę. Ale jako przykładna udawana dziewczyna, którą postanowiłam się stać, uznałam, że to idealna okazja, by obdzielić świat naszym udawanym szczęściem.

2 godziny później

Udawanie, że jest się normalną nastolatką nie jest łatwe. Czy chcesz tego, czy nie, jesteś częścią tej grupy, sterowanych hormonalnie kreatur i jedynym rozsądnym wyjściem zdaje się być wtopienie się w tłum. Słyszeliście o zjawisku mimikry, występującym u zwierząt? Tak naprawdę robimy to samo na codzień. Udajemy tych silniejszych, popularniejszych, niewyróżniających się z tłumu... cóż, opcji jest wiele. Przystosowywanie się nigdy nie było moją mocną stroną
Plan był prosty. Chciałam przez cały wieczór podpierać ścianę, w najgorszym wypadku wkroczyć na kolejny etap znajomości ze stolikiem z przystawkami, w którym to nie byłabym już tak nieśmiała i niepozorna. Wyszło jak zawsze, czyli dokładnie wbrew temu, co sobie zaplanowałam. Alice siłą zaciągnęła mnie na sam środek parkietu i zmusiła do tego, bym zaczęła imitować jakieś tam ruchy taneczne. Chyba nie da się tego opisać w bardziej dosadny sposób. Spojrzałam błagalnie na Wilshere’a, a ten tylko wyszczerzył się do mnie co najmniej jakby bawiło go zakłopotanie, bez wątpienia malujące się na mojej twarzy. Choć bo ja wiem... równie dobrze mógł go śmieszyć mój talent taneczny, którego naturalnie nie posiadam. Niepewnie złapał mnie za ręce. Zachowywaliśmy jednak spory dystans. Jak stwierdziła później ta wredna istota, zwana dalej moją przyjaciółką, między nami zmieściłyby się jeszcze co najmniej trzy osoby. Całe szczęście była w pobliżu i mogła pchnąć mnie wprost w ramiona Jacka. Autentycznie to zrobiła. Uderzyłam czołem o jego brodę. Spoglądanie na jego usta z tak małej odległości to za dużo, nawet jak dla mnie. Speszona oparlam głowę na jego ramieniu.

1,5 godziny później

Pierwsza scena zazdrości. Właściwie to chciałam ukarać Wilshere’a za to, że dałam się na to wszystko namówić i tylko szukałam pretekstu, by skompromitować go publicznie.
- Patrzyłeś na jej biust!
- Co?
- Pani Ventura też nie jest głupia. Zauważyła to.
- Żartujesz sobie, prawda? - spytał podejrzliwie, rozglądając się po całej sali, by w końcu utkwić swoje zdziwione spojrzenie w kobiecie po pięćdziesiątce. Jej siwe włosy doskonale komponowały się ze starymi okularami, które opuszczała zawsze tak nisko, że ledwo trzymały się na koniuszku jej nosa. - Ona ma na sobie golf!
- Właśnie. Właśnie, zboczeńcu! Rozbierasz wzrokiem tę starszą panią! Jak ci nie wstyd? - podniosłam nieco głos i spoliczkowałam go, jakby było to najbardziej naturalną rzeczą, którą przyszło mi zrobić w całym moim życiu. Wspominałam już, że mam mały problem z moją pasywno-agresywną naturą?

Jeszcze trochę później

Nareszcie się stamtąd urwaliśmy. Wszyscy zdążyli już zauważyć, że nasz związek jest dosyć toksyczny. Zwłaszcza po tym, jak Wilshere zaczął udawać, że płacze, bo cokolwiek by nie zrobił, ja zawsze jestem niezadowolona. Tak naprawdę myślę, że bolał go policzek i całkiem prawdopodobne, że łzy były autentyczne.
Całą paczką wyskoczyliśmy na frytki. Mówiąc “paczka”, mam na myśli mnie, Wilshere’a, Ramseya, Alice, Caroline, z którą przyjaźnię się już od przedszkola, ale nasze kontakty w ostatnim czasie jakby się oziębiły i ten cały Ian, który wprasza się dosłownie wszędzie.

Ociupinę później

Wróciłam do domu całkowicie i niepodważalnie zmarnowana i wykończona. Ostatnią rzeczą, na którą miałam ochotę była...
- Jak minął wieczór? - śmiem rzec, że Ted próbował wystraszyć mnie na śmierć. Zawsze wychylał się zza tej swojej gazety tak niespodziewanie i wydobywał się z niego tak donośny głos, że z miejsca dostawałam palpitacji serca.
Rozmowa. Ostatnią rzeczą, na którą miałam w tym momencie ochotę była rozmowa.
- Świetnie.
- Powinienem skoczyć do apteki po test ciążowy?
Chociaż nie miałam zamiaru wdawać się w dyskusję, akurat te słowa zadziałały na mnie jak płachta na byka. Odwróciłam się i spojrzałam na niego tak, jakbym była jedną z Atomówek. Laserowe spojrzenie i takie tam. Zawsze chciałam być jedną z Atomówek. Nie osądzajcie mnie, dobra?
- Nie tato, obejdę się bez - uśmiechnęłam się ironicznie. - Najwyżej zjem na śniadanie ananasa.
Uśmiechnął się. Łagodnie. Albo nie zrozumiał mojego ciętego dowcipu, albo...
- Powiedziałaś do mnie “tato” - wiem, że zabrzmi to nieprawdopodobnie, ale rzeczywiście nie zdarza się to zbyt często. - Za każdym razem, kiedy zwrócisz się do mnie w ten sposób, dostaniesz dwadzieścia funtów.
- Tato! Tato! Tato! Tato! Tato! - zawołałam rozentuzjazmowana. - Witaj, nowa paro spodni.
- Raz dziennie, Claire. Nie przeginaj.
Burknęłam coś pod nosem i z impetem wpadłam do sypialni, by wreszcie bezwładnie opaść na łóżko i ukryć twarz w miękkiej poduszce. Coś porządnie zawibrowało w okolicy mojego uda i nie jest to to, o czym pomyśleliście, doprawdy. Albo raczej to, o czym ja pomyślałam.
“Przepraszam”.
To się wysilił.
Teraz już łatwo się domyślić, że nie bez powodu tak zgrabnie i subtelnie ominęłam kilka ładnych godzin mojego życia, opisując ten dłużący się w nieskończoność dzień. Znowu nie wszystko poszło po mojej myśli. Miałam być idealną udawaną dziewczyną, ale jak zwykle nawaliłam. Powiedzmy, że nie zgadzaliśmy się w kilku kwestiach. W kilku nieistotnych, aczkolwiek trącących seksizmem kwestiach. Mój tarzan uparł się, że będzie mnie przepuszczał w drzwiach, okej, to całkiem zrozumiałe i wręcz wymagane, nosił za mnie książki przez cały dzien, okej, to z kolei miłe i urocze, w dodatku moje biedne, schorowane plecy mogły nieco odpocząć od dźwigania, ale stanowczo wypraszam sobie placenie za mnie w kawiarni, sklepie, kiosku, GDZIEKOLWIEK. Nie jestem taką dziewczyną. Poza tym litości, to wykraczało znacznie poza granice naszej umowy. Byliśmy parą na niby. Na niby. Mniejsza z tym. Pokłóciliśmy się tak bardzo, że Ramsey zaproponował, że za nas zapłaci. Tak, jesteśmy naprawdę bliskimi przyjaciółmi, ale kiedy się już sprzeczamy, to powinno się przed nami chować ostre narzędzia. Dosłownie. Od słowa do słowa przeszliśmy do wypominania sobie różnych rzeczy. Dowiedziałam się, że jestem małą, złośliwą, przebiegłą, nad wyraz irytującą, sarkastyczną, zrzędliwą jędzą. Za to przepraszał.

________________________________

Dobra. Oto rozdział, który powstał, ponieważ za wszelką cenę nie chciałam się zabrać do nauki. Enjoy :3