Rozdział 27. Opcja "b"

*Alice*

To trudne żyć w cieniu kogoś, kto ciągle ściąga na siebie uwagę wszystkich wokół i choć mówimy tu o tej „złej” uwadze, to jednak byłam o to nieco zazdrosna. Jak tak teraz o tym myślę, to chyba właśnie dlatego spotykałam się z Andrew. Nie żebym chciała uderzyć w jej czuły punkt, zająć się jej rodziną albo coś, ale relacje między rodzeństwem mogą przebiegać według dwóch schematów – albo spokrewnieni są ze sobą bardzo blisko, na każdym kroku okazują swoją miłość i tak dalej, albo od czasu do czasu jednoczą się, żeby zwalczyć wspólnego wroga. Od kiedy Riley złamała środkowy palec i stała się swego rodzaju sensacją (do tej pory niewiele osób średnio raz w tygodniu doznawało jakiejś kontuzji), Andrew stał się dla mnie swego rodzaju azylem, jedyną osobą neutralną wobec nieporadności swojej siostry. Taka trochę Szwajcaria. No, czasem lubił sobie z niej pożartować, względnie często dokuczali sobie nawzajem, ale ja pozostawałam gdzieś poza tym wszystkim. To oczywiste, że byłam częstym gościem w ich domu. Byłyśmy przyjaciółkami od ładnych kilku lat, przechodziłyśmy razem przez fazę Hannah Montany i „Zmierzchu”, urządzałyśmy sobie karaoke, chociaż żadna z nas nie potrafiła śpiewać…

Z czasem zaczęła spędzać coraz więcej czasu z Wilsherem. Może nie przeszkadzałoby mi to tak bardzo, gdybym na darmo nie przychodziła codziennie do jej domu, skąd najczęściej odprawiano mnie z kwitkiem. Przynajmniej dopóki nie przygarnął mnie Andrew. Niby zapraszał mnie do siebie, żebym mogła poczekać na Claire, ale nieraz trwało to wiele godzin, wnioskuję więc, że musiał tego chcieć.

Jeden jedyny raz poczułam się tak jak ona. Razem z paczką starych znajomych zrobiliśmy mały „reunion”. Nie chciałam, żeby znowu jej sieroca natura stała się gwoździem imprezy, dlatego o niczym jej nie powiedziałam. No i mnie pokarało. Wypiliśmy parę piw, a ja naprawdę szybko się upijam. Zastraszająco szybko. Później ktoś rzucił pomysł z lodowiskiem i tak jakoś wyszło, że skończyłam cała potłuczona i poobijana. Musiałam ją okłamać. Moje słynne kłamstwo numer 2: powiedziałam jej, że tak jak w filmie „Jeden dzień”, balansowałam dla Rileya nago na ramie łóżka. Doprawdy było to pierwszą rzeczą, która przyszła mi na myśl. Dzień wcześniej obejrzałam ten film, a wcześniej oglądałyśmy go razem. To było w sumie takie trochę w jej stylu, więc nie zadawała pytań. Czuła się zniesmaczona.

Jeżeli chodzi o jej brata, to imponowała mi jego dojrzałość, ale bardziej chodziło tu o jego wiek, bo w głowie miał nadal pstro. Chwała Bogu w pewnym wieku mężczyzna przestaje już być taki płytki i zdaje sobie sprawę z tego, że „po wszystkim” warto mieć jeszcze o czym ze sobą porozmawiać. No dobra, Riley miał jeszcze z tym mały problem, ale wbrew temu o czym pieprzył, jego byłe wcale nie należały do najpiękniejszych.. Ostatnia posunęła się nawet do zdrady, chociaż to on zazwyczaj był jak ta chorągiewka na wietrze. Nie zgłębiałam tego tematu.

Mogłam z nim porozmawiać o wszystkim, a on w zamian zdradzał mi pikantne szczegóły z dzieciństwa Claire. Nie otwierał się wystarczająco, ale to nic. Nadeszła moja kolej, żeby mówić, po miesiącach wysłuchiwania perypetii z życia Rilshere’a.

Kilkudniowy zarost na jego twarzy również dodawał mu uroku, chociaż zazwyczaj wyganiałam go do łazienki, by czym prędzej pozbył się tych kłujących kłaków.

Wbrew temu co myślą wszyscy wkoło, do niczego zobowiązującego między nami nie doszło. On był taki doświadczony i męski, że wolałam się przed nim nie zbłaźnić, poza tym nie byliśmy jeszcze na tym etapie związku.

Wtedy kiedy zobaczyłam Claire w tych krzakach, a potem jeszcze wpadłam na Jacka…

Miliard czynników złożyło się na to, że oberwało się właśnie Wilshere’owi, również to, że tego dnia zobaczyłam Rileya z tą jego Vicky, czy jakkolwiek miała na imię ta dziewucha.

- Wszystko w porządku? – zapytał wtedy Andrew. Przytaknęłam. – Cieszę się, że nie zrobiłaś żadnej sceny. No wiesz, przy niej.

- Nie ma sprawy. Ty jesteś szczęśliwy, ja jestem szczęśliwa. Wszyscy są szczęśliwi.

Koniec końców wcale nie byłam na niego zła, serio. I tak miał być swego rodzaju odskocznią. Odwracał moją uwagę od prawdziwego problemu.

Miałam dosyć tego, że zawsze pozostawałam w cieniu i nigdy nie byłam niczyją opcją „a”.

*Claire*

Byłam w trakcie obwiniania się za błędy, które popełniłam w podstawówce (przypomniałam sobie jakąś obciachową akcję, której dopuściłam się w przeszłości i ni stąd ni zowąd miałam ochotę zapaść się pod ziemię), kiedy usłyszałam pukanie do drzwi. Niechętnie przyodziałam szlafrok, żeby niezapowiedziany gość przypadkiem nie zszedł na zawał przez nadmiar golizny, wyeksponowanej przez kusą piżamkę.

Było stosunkowo za późno na ten strój, ale cóż mogę rzec, ostatnio przestałam już nawet udawać, że mam jeszcze życie towarzyskie. Sobota, godzina 16:00. Po co się w ogóle przebierać, skoro za kilka godzin trzeba iść spać?

Jeśli miałabym odpowiedzieć sobie na pytanie: „kogóż to licho przywiało”, pewnie postawiłabym na Aarona. Nasza ostatnia rozmowa utknęła w martwym punkcie, kiedy musiałam wrócić do domu, bo Ted zakończył dniówkę i zniecierpliwiony czekał, aż potowarzyszę mu przy uroczystej ceremonii otwierania drzwi. Nie wiedzieć czemu zaniepokoił go widok córki, przesiadującej w samochodzie swojego byłego chłopaka w samej piżamie. Na litość boską, gdybym miała zaliczyć, to na pewno nie w tym stroju i nie pod rodzinnym domem. Powinien się cieszyć, że Ramsey nie wywiózł mnie jeszcze na Ukrainę.

Od tamtego czasu nie zamieniliśmy ze sobą słowa. Znaczy niby polubił moje zdjęcie na instagramie, ale bynajmniej nie odebrałam tego jako próby skontaktowania się ze mną.

Kiedy otworzyłam drzwi i moim oczom ukazał się „ten drugi”, poczułam się nieco rozczarowana. Tak, to chyba dobre określenie.  

- Czy według ciebie sprawiłem, że znalazłaś się na równi pochyłej? – Wilshere ledwo przekroczył próg mojego domu, a już zaczął mnie atakować tymi swoimi wyssanymi z palca wyrzutami. Było coś niepokojącego w jego tonie głosu. Nigdy nie widziałam go w takim stanie. Nie rozumiałam tylko dlaczego cała ta irytacja musiała wypłynąć akurat podczas rozmowy ze mną. – Czy gdybym chciał, żebyś zerwała z Aaronem, to czy próbowałbym was ze sobą zeswatać w pierwszej kolejności? I wreszcie – czy naprawdę tak bardzo przeszkadza ci to, że tak często się spotykamy? Bo wiesz, wystarczyło coś powiedzieć. Nie musiałaś od razu nasyłać na mnie Alice.

- Nie nasłałam na ciebie Alice. Dlaczego miałabym to zrobić?

- No nie wiem, może dlatego, że próbujesz mnie obarczyć winą za to, że Ramsey cię zostawił, ale wiesz co? To tylko i wyłącznie twoja wina – wycedził i mogłabym dalej tak stać i słuchać jak wyrzuca z siebie to wszystko, ciskając jadem i błyskawicami, ale w zasadzie miałam już tego dosyć.

- Wilshere! – wrzasnęłam, bo coś mi mówiło, że nie zamierzał sobie odpuścić. – Nie kazałam jej się mieszać w nasze sprawy, dobra? Ale to bardzo miłe z twojej strony. To znaczy uwielbiam, kiedy ludzie losowo wpadają tu i zaczynają mnie oskarżać o różne rzeczy.

Nastała krępująca cisza. Książkowy przykład atmosfery tak gęstej, że z powodzeniem można byłoby ją kroić nożem. Jeżeli już o nożach mowa, to gdybym w tamtej chwili trzymała takowy w ręku, to nie wiem jak by się to skończyło. Nie fantazjuję o mordowaniu ludzi, nie jestem socjopatą. ale z odcięciem żyrandola, który w następstwie miałby wylądować na łbie szatyna, nie miałabym większego problemu.

- Nie powinienem był wspominać o…

- Trudno się z tym nie zgodzić – warknęłam, posyłając mu coś w rodzaju ostrzegawczego spojrzenia. Zabrnął za daleko. Oparłam rękę na biodrze, uprzednio wykonując ten słynny ruch głową, spopularyzowany przez reklamy szamponów, bo grzywka nachodziła mi już na oczy. Gdybym spodziewała się jego przeprosin, to pewnie doczekałabym się późnej starości i o ile uwielbiałam się z nim droczyć, dokuczać mu i się z niego nabijać, to najchętniej nigdy bym się z nim nie kłóciła. Wbrew pozorom jestem typem, który wiele rzeczy dusi w sobie i jak na dosyć impulsywną osobę, jest to spory wyczyn. Problem polega na tym, że jak już wybuchnę, to eksplozji towarzyszą wstrząsy wtórne i tak naprawdę nie potrafię sobie odpuścić. Im bardziej doskonalę sztukę ukrywania emocji, tym gorzej wychodzą na tym osoby, z którymi są one powiązane. Na ten przykład w tym momencie miałam ochotę wyrzucić Wszy Łonowej to i owo. Jedyne, co mnie przed tym powstrzymywało to niechęć zmierzenia się z ewentualnymi konsekwencjami takiej rozmowy. Teraz Jack przybrał raczej pozę bezpodstawnie oskarżonego, zawiesił głowę, od czasu do czasu zerkał na mnie oczami bogu ducha winnego szczeniaczka, którego rodzice przed sekundą zostali potrąceni przez ciężarówkę, ale nie ze mną te numery, to nie ja zaczęłam się go czepiać. Wyjątkowo nie ja byłam winna. – Słuchaj, mały popaprańcu, czy ani przez chwilę nie przeszło ci przez myśl, że może powinieneś porozmawiać z Alice, skoro to ona ma jakiś problem? Ostatnio zachowywała się dziwnie. Unika mnie. Skoro ma to jakiś związek z tobą, to nie wiem właściwie dlaczego przyszedłeś z tym do mnie.

Otępiała wpatrywałam się w niego z nadzieją, że w końcu przemówi. Z drugiej strony bałam się tego co mógłby powiedzieć. Nie podobał mi się tor, którym zmierzała ta konwersacja, zwłaszcza w mojej głowie. Bo na usta cisnęły mi się okropne rzeczy. Nie były to żadne bluźnierstwa, nic w tym stylu. Po prostu zebrało mi się na prawdomówność. Do głowy przychodziły mi te wszystkiewzorcowe hasła wyborcze typu „szczerość kluczem do sukcesu”.

- Powinienem z nią pogadać.

- Powinieneś z nią pogadać – powtórzyłam automatycznie. - Zastanawia mnie jedno. Skąd w ogóle ten pomysł? Dlaczego miałabym ją na ciebie nasyłać? Za każdym razem, kiedy nawaliłeś, nie tylko starałam się po tobie posprzątać, ale jeszcze stałam po twojej stronie. Nawet kiedy pół szkoły sądziło, że jesteś gejem.

- Claire, skarbie, to ty rozpuściłaś tę plotkę.

- Nieważne! – fuknęłam, choć w głębi serca musiałam przyznać mu rację. Claire Riley była odpowiedzialna za tę akcję z podważeniem jego seksualności, która by the way miała się w jak najlepszym porządku. Niepotrzebnie w mojej pustej główce podchwyciłam ten temat. Seksualność i tak dalej. Skojarzenia mają to do siebie, że zaczynasz myśleć o ołówku, a kończysz fantazjując o nagich mężczyznach, no bo przecież ktoś mógłby ich narysować! Wiecie co mówią, żeby się nie denerwować wystarczy wyobrazić sobie swoją publikę nago. No właśnie nie! To nie był dobry pomysł, powiem więcej, to był bardzo, bardzo zły pomysł. Speszyłam się, a moje policzki zaczął palić szkarłatny rumieniec. Kiedy wreszcie przemówiłam, głos załamał mi się pod ciężarem seksualnych uniesień, do których dochodziło gdzieś tam w alternatywnej rzeczywistości. - Jestem nieco zmęczona twoją postawą wiecznego pięcioletniego chłopca, ale nie muszę posługiwać się osobą trzecią, żeby ci to uświadomić. Widzisz, mówię ci to teraz prosto w twarz.

- Claire…

- Wiem jak mam na imię, nie musisz tego w kółko powtarzać. Wiesz co jest w tym wszystkim najlepsze? Ty jesteś cholera jasna ślepy, czy co? Mogłabym się teraz rozebrać i rzucić się na ciebie, nie wiem, pchnąć cię na ścianę, czy coś, a ty uznałbyś to za kolejny bonus do naszej przyjaźni, no nie? Mało tego, mogłabym paradować przed tobą nago, bo przecież nic by to nie zmieniło.

- Jeśli mogę się wtrącić, to raz tego w zasadzie spróbowaliśmy i nie byłem wobec tego widoku tak do końca obojętny.

- Skończ, serio – warknęłam, po czym z całej siły walnęłam go pięścią w ramię. A potem jeszcze raz. I jeszcze raz. Kurczę, twarde były te jego mięśnie. Skurczybyk. – Jesteś tak bardzo pochłonięty zaliczaniem kolejnych… kolejnych kobiet, że nawet nie zauważyłeś, że gdzieś tam po drodze zaczęło mi zależeć trochę za bardzo. Bo jak mniemam, niczego się nie domyśliłeś, co? Spędzamy ze sobą jakieś dwadzieścia trzy godzinny na dobę, z czego jakieś dziewięćdziesiąt procent na robieniu nieodpowiednich rzeczy, charakterystycznych zresztą dla tej patologicznej znajomości. Nie jestem typem, który zakochuje się po pierwszej lepszej wspólnie spędzonej nocy i chcę żebyś miał tego świadomość, bo wiem jak szybko spławiasz takie osobniki. To zaczęło się dużo wcześniej. Dużo, dużo wcześniej. Przeszłam już fazę zaprzeczania, okłamywania samej siebie i całego wszechświata, także spoko. Teraz jestem na etapie „mam to w dupie” – wydukałam już tak piskliwym głosem, że z każdym kolejnym słowem zbliżałam się do osiągnięcia perfekcji w byciu skończoną furiatką. – Słuchaj, ja naprawdę coś do ciebie czułam. Jezu Chryste, zaczynam gadać o strasznie tandetnych sprawach w bardzo żałosny sposób. Oszczędź mi dalszej kompromitacji.

- „Czułaś”?

- Celowo użyłam czasu przeszłego – odparłam stanowczo i Bóg jeden wie skąd tak nagle wzięła się u mnie ta cała pewność siebie i zdecydowanie, ale nie pogardziłabym podobnymi niespodziankami w przyszłości. Szatyn przeczesał włosy palcami, beznamiętnie się mi przyglądając, zupełnie jakby bał się, że to jeszcze nie koniec „dobrych” nowin i nie wiem, może wyskoczę mu zaraz z jakąś ciążą. Musiałam go jednak rozczarować. – Potrzebuję trochę przestrzeni.

- Dlaczego mam wrażenie, że ze sobą zrywamy? Jakbyś ty ze mną zrywała?

- Może dlatego, że nigdy nie byłeś w poważnym związku i nie wiesz jak to wygląda w prawdziwym życiu. Wiesz, kiedy ogranicza się rozpustę i tak dalej.

Nie miałam żadnych oczekiwań, serio. Przez zastraszającą większość czasu jestem realistką. Wiedziałam, że nie będzie żadnego przypierania się do ściany, ani nawet wspólnego prania, no ale ten człowiek sprawił, że wkroczyłam na zupełnie nowe, nieznane mi dotąd wyżyny otępienia. Nie dość, że głupie to takie i niedomyślne, to jeszcze nie potrafi się zachować.

Co ciekawe, nieco uprzedziłam fakty, bo kiedy Aaron spytał mnie o imię jegomościa, z którym to spędziłam upojną noc niedługo po zerwaniu, odpowiedziałam, że to nieważne, bo to taka jednorazowa przygoda. Celna uwaga, nie powiem.

- Zapytam Alice o co w tym wszystkim chodzi – zadeklarował Wilshere, kierując się do wyjścia. Może trochę poniosła mnie fantazja, ale jakoś inaczej wyobrażałam sobie odpowiedź na ten mój nacechowany emocjonalnie wywód. – Mam nadzieję, że tym razem wam się uda.

Nim zdołałam zareagować, zatrzasnął za sobą drzwi.

- Co? – zapytałam pod nosem, raczej samą siebie, bo Jack nie miał prawa mnie wtedy usłyszeć. Stałam jak wryta, próbując zinterpretować to jego skromne pożegnanie. Czyżby szykowała się kolejna akcja z bestsellerowej serii „pomogę ci zdobyć Aarona”?  

Stałam jak wryta, czekając aż:

a)       Ten kretyn wróci i wytłumaczy mi o co w tym wszystkim chodziło.

b)       Umrę w niedoli (trochę dramatyzmu jeszcze nikomu nie zaszkodziło).

c)       No dobra, mogłam liczyć na magiczne pojednanie.

Pewnie zapuściłabym tam korzenie, gdyby do domu nie wrócił Andrew.

- Umieram z głodu – oświadczył, jak burza wpadając do kuchni. Po drodze trącił mnie łokciem. – Co jest na obiad?

- Rozpacz, smutek, ból egzystencjalny i kompletny brak nadziei.

- Co?

- Ted zrobił zapiekankę.

- Pójdziemy na miasto coś zjeść?

Przytaknęłam. Minęło sporo czasu, od kiedy po raz ostatni wyskoczyliśmy gdzieś razem. Może Alice miała rację. Na pewno miała rację. Zaniedbałam wszystkich wkoło. Jack okupywał pierwsze miejsce na liście moich priorytetów, a jak sam udowodnił, to wszystko było tylko kompletną stratą czasu. Musiałam jej to jakoś wynagrodzić. Musiałam wynagrodzić to im wszystkim.

- O mój Boże.

- Dobra już, dobra, nie ekscytuj się tak.

- Nie o to chodzi – szepnęłam, nie odrywając wzroku od ekranu telefonu. – Ta cała Camilla. Pamiętasz, Aaron myśli, że to ona zrobiła dla niego playlistę, nad którą przesiedziałam pół nocy. Zaprosiła mnie do znajomych. I zgadnij jak wygląda jej profilowe! Jest na nim z Ramseyem!

- To jeszcze o niczym nie świadczy. Jack ma pełno zdjęć ze swoimi psami, ale to jeszcze nie znaczy, że z nimi sypia.

- Wow, dzięki za sprowadzenie mnie na ziemię.

Spodobało mi się to, że jakby nie było porównał ją do suki.

*Alice*

                - Możemy przenieść się do twojego pokoju, czy…

                - Nie przejmuj się, jesteśmy zupełnie sami.

- Dobra, Alice. Zachowujesz się naprawdę dziwnie. Claire się o ciebie martwi. Ja się o ciebie martwię. Wszyscy się o ciebie martwią.

- Zupełnie niepotrzebnie.

- Nie chciałbym wyjść na rozemocjonowanego histeryka, ale nie bardzo odpowiada mi to, że tak bezpodstawnie mnie zaatakowałaś. Odniosłem wrażenie, że masz do mnie jakiś problem. Choć mogę się mylić. Może jesteś taka dla wszystkich. Ale ja chyba wiem o co w tym wszystkim chodzi. Przepraszam, że odbiłem ci przyjaciółkę. Zabieram za dużo jej czasu, poczułaś się zagrożona, nie mogłyście już u siebie nocować, pozbawiłem cię maseczek i bitw na poduszki, masz prawo być na mnie zła, ale to się wkrótce zmieni, bo najwyraźniej Riley ma mnie dość.

- Tu  nie chodzi o nią, Jack.

- Nie? – prychnął zaskoczony.

- Nie byłam zazdrosna. To znaczy nie w takim sensie jak ty to rozumiesz. Owszem, byłam zła o to, że spędzacie ze sobą tyle czasu, ale to nie dlatego, że mi ją zabrałeś. Chodziło o ciebie. Byłam zła, bo chciałam znaleźć się na jej miejscu.

- Nie bardzo rozumiem.

- Doskonale rozumiesz.

Chciałam powiedzieć więcej. O pocałunku z litości, który znaczył dla mnie więcej niż powinien, o tym jak musiałam udawać, że nic do niego nie czuję. Może i sabotował związek Aarona i Claire, ale to ja byłam tą, która wpajała jej, że nie powinna dawać Wilshere’owi szansy. Byłam zamaskowanym sabotażystą. Czy miałam wyrzuty sumienia? Może trochę. Ale po raz pierwszy w tym wszystkim nie chodziło o nią, tylko o mnie. Zasługiwałam na to tak samo jak ona, o ile nie bardziej.

- Ale Claire… - zaczął, ale na sam dźwięk jej imienia, teatralnie przewróciłam oczami.

- Claire, Claire, Claire… świat nie kręci się wokół niej. Claire nie ma z tym nic wspólnego. Pamiętasz? Wróciła do Aarona.

- Nie sądzisz, że to byłoby niestosowne?

- Od kiedy przejmujesz się tym, co jest stosowne?! – parsknęłam. Mogłam czytać z jego twarzy jak z otwartej księgi. Wahał się przez chwilę, naprawdę krótką chwilę, bo już po kilkunastu sekundach jego język znalazł się w moich ustach, a jego ręce wylądowały na mojej talii. Gwałtownie uniósł mnie ku górze, a ja oplotłam jego biodra nogami. Zdobyłam uwagę, której pragnęłam, faceta, którego chciałam i wreszcie poczułam jak ogarnia mnie poczucie satysfakcji. Wszechświat stanął po mojej stronie, jakby to powiedziała Claire.

_____________________________________

Kto teraz nienawidzi Alice – łapka w górę! Pomyślałam, że troszkę dramatyzmu nie zaszkodzi :’3

To nie był dobry dzień, dlatego pozwolę sobie ograniczyć mój wywód do absolutnego minimum i powiem tylko tyle: I TAK MNIE NIE ZNAJDZIECIE, bo jak mniemam są takie dwie osoby, które będą mi chciały skopać tyłek po przeczytaniu rozdziału.