Rozdział 22. Otrząśnij się z tego

Udawałam, że śpię. Tak naprawdę leżałam na boku i po raz tysiąc pięćset drugi sprawdzałam, czy aby na pewno Aaron nic mi nie odpisał. Wiecie, włączyło mi się dręczenie go smsami. To było jakoś tak koło trzeciej nad ranem. Wilshere myśli, że byłam zalana w trupa (bo sam ledwo ogarniał co się wokół niego działo), tymczasem ja dla odmiany prawie nie tknęłam alkoholu.  

O wilku mowa. Jacky z hukiem wylądował na podłodze, ciągnąc za sobą kołdrę. Spojrzałam na niego z politowaniem, ale nie miałam zamiaru pomagać mu wstać, skurczybyk nieźle mnie urządził z tym całym planem zdobycia Adonisa. Kilka siniaków na jego tyłku może nie załatwi sprawi, ale przynajmniej poczuję się dzięki temu lepiej.  

-Łazienka. Muszę do łazienki. 

Ktoś tu chyba dostał porannych mdłości. Aż tak tragicznie wyglądam o tej porze? 

-Nie wpuszczę cię tam, jeśli masz zamiar zrobić sobie kąpiel zdziry. 

-Kąpiel zdziry? 

-No wiesz, spacer wstydu i te sprawy, nagle łapiesz się na tym, że podmywasz się w ekstremalnie dziwnych miejscach.  

-Jesteś niepoważna. Przecież wczoraj byłaś jedyną zdzirą, która dotrzymywała mi towarzystwa. 

-No właśnie nie. Chciałeś uczcić fakt, że odzyskałeś swoją skrzydłową. Zmusiłeś mnie, żebym mówiła o tobie w samych superlatywach. 

-I robiłaś to tak bezinteresownie? - podrapał się po głowie. Chyba z przyzwyczajenia czekałam, aż zakończy zdanie brzdękiem gitary. - Zaraz, zaraz... co ty tam masz? 

-Nic - wytknęłam mu język, chowając telefon za plecami. Rzucił się na mnie tak jak ja zazwyczaj rzucam się na nutellę po jednym dniu diety. - Spokojnie, człowieku. Nie masz na sobie spodni! - pomogło, ale tylko na chwilę. Nastąpił taki krótki moment refleksji na temat ludzkiej egzystencji. Może nie miał tej swojej kąpieli zdziry, ale zbyt często budził się bez dolnej części garderoby. Wyglądał na lekko zdezorientowanego, więc szybko dodałam: - Były obrzygane.  

Wykorzystał ten moment słabości, kiedy to użalałam się nad nim (oczywiście nie na głos, aż tak głupia nie jestem) i wydobył komórkę spomiędzy poduszek.  

-Nie możesz tak po prostu przestać się do mnie odzywać - przeczytał, próbując naśladować mój ton głosu. - Claire, to aż kipi desperacją. Daj mu trochę przestrzeni, przecież o to w tym wszystkim chodzi.  

-Nie jestem aż tak naiwna, wiem co oznacza ta wasza "przerwa".  

Jak na mój gust, powinien był się ode mnie odsunąć. Jego ryjek znajdował się stanowczo za blisko mojego. Nadal przygniatał moje nogi. Ja rozumiem, że chciał podstępem odebrać mi moją własność, ale przecież już to zrobił, nie rozumiałam więc dlaczego tkwił w tej diabelnie niewygodnej pozycji.  

-Minął już miesiąc, Riley. Miejmy nadzieję, że zatęskni. Póki co jednak najlepiej dla mnie to znaczy dla nas dwojga będzie, jeśli przestaniesz o nim mówić. Nie chciałem, żebyś poczuła się z tym jeszcze gorzej, ale zrobiłaś się strasznie wkurzająca. Aaron to, Aaron tamto... Czas wrócić do żywych, kobieto! Nie mogę już dłużej słuchać opowieści o tym jak to Ramsey dobrze całuje. To nie jest coś co chcesz usłyszeć na temat twojego kumpla. Otrząśnij się z tego, kobieto! 

-Ale on naprawdę dobrze całuje!  

-Uparta, złośliwa jędzo! - syknął, wpijając się w moje wargi, jakby chciał przez to powiedzieć: już ja ci tego Ramseya wybiję z głowy. W geście obronnym położyłam dłoń na jego klatce piersiowej, ale ostatecznie nie wiedzieć czemu nie wykonałam odpowiedniego ruchu, żeby go od siebie odsunąć. Poza tym prawa (w domyśle silniejsza) ręka znajdowała się na jego karku, no jak niby miałam się przed tym obronić? Kiedy skończył gwałcić moje usta, odsunął się i jakby nic spytał: - Już ci lepiej? 

-Yhy. 

Byłam równie przekonywująca, co świnia grająca w rugby.  

-Powiem mu, że to ja napisałem cały ten plan. Może nie do końca pomoże, ale przynajmniej na jakiś czas przeniesie swój gniew na mnie.  

-Tak, tak, tak! Przenieś cały ten ciężar na swoje barki! Kiedy dowie się, że jego od siedmiu boleści kumpel miał z tym coś wspólnego, na pewno poszuka ukojenia w moich ramionach - warknęłam sarkastycznie. - Wiesz co, wydaje mi się, że nasz związek od początku był nieco patologiczny i nie chodzi już nawet o to, że byłam patologiczną kłamczuchą. Zaczęliśmy to wszystko od dupy strony. 

-Skarbie, nie interesują mnie wasze preferencje odnośnie pozycji seksualnych. 

-Wilshere, na Boga! - szturchnęłam go w bok, kręcąc głową z niedowierzaniem. Za każdym razem kiedy się odzywa czuję, jakby na nowo wrzucano mnie na głębokie wody sarkazmu i nieprzyzwoitych żartów. - Ja ci się tu uzewnętrzniam, w dodatku na trzeźwo, dobra? Prawda jest taka, że przez jakiś czas bawiliśmy się w dorosłych. Chyba nawet Aaron podejrzewa, że jestem nimfomanką, nieważne. Nie wiesz jak to wszystko wyglądało od kuchni. Nie wiesz, że po pijaku powiedziałam mu prawie o wszystkim. Prawie. Może i odseparowałam go od tej części mojej natury, która mogłaby go przerosnąć, ale dziwisz mi się?  

Coś jakby zarys pomysłu przemknął przez mój złowieszczy umysł. Sięgnęłam po laptopa. Teatralnie przewróciłam oczami na widok pliku o znamiennej nazwie "Aaron", ale wolałam nie odgrzebywać tematu, do którego i tak już zbyt często nawiązywałam. Moje ulubione powiedzonko, to w ostatnim czasie "prześlij mi to w wordzie".  

-Co ty tam robisz? 

-Chciał stroju królika, to będzie go miał. 

-Po pierwsze: nie chciał. To ty wyskoczyłaś z tym czymś. Po drugie "wyuzdane królicze łapki", serio? To takie trochę nie w twoim stylu. Jakby miał już zostać fetyszystą króliczych łapek, to tylko w tamtej wersji, czubku. Jesteś jaka jesteś. "Donnie Darko" był twoją inspiracją? Dobrze! Powinien cię zaakceptować taką jaką jesteś. Szurniętą i przerażającą. Dlaczego teraz go tutaj nie ma? Bo próbowałaś udawać kogoś kim nie jesteś. Przynajmniej do pewnego stopnia. I on teraz do końca nie jest pewien z kim ma do czynienia.  

-Chcesz zobaczyć mnie w tym przebraniu? 

-Nie. 

Ułożyłam usta w podkówkę, ale nie potrafiłam zachować powagi. Tak naprawdę już samo wspomnienie felernego kostiumu (już nie mówiąc o reakcji Ramseya) sprawiało, że szczerzyłam się jak nienormalna. W sumie ja zawsze uśmiecham się w ten lekko psychopatyczny sposób, więc nie robiło to zbyt dużej różnicy. Zrezygnowałam z zakupów na ebayu.  

-To może by je tak podrasować, co? Zrobić skrytkę na marchew? 

-Jezu Chryste, Riley! 

Zaczęłam zanosić się śmiechem. Znowu rozśmieszyłam samą siebie. Jestem przezabawna. 

-Ja po prostu chcę go z powrotem. 

-Claire Riley na kimś zależy, nie no, jestem pod wrażeniem.   

-Alice doradziła mi, żebym napisała mu kilka pikantnych wiadomości. 

-Pisz! Cóż za genialny pomysł. Że też sam na to nie wpadłem! Napisz: "ŚCIĄGNĘŁAM STANIK" - palnął, o dziwo całkiem poważnie. Przez chwilę patrzyłam na niego, starając się nie okazać żadnych emocji, jakby w oczekiwaniu na finalne sprostowanie z cyklu: "żartowałem", ale ten nawet nie drgnął. - No na co czekasz? Pisz!  

-O, to ty tak serio - odparłam cicho, marszcząc przy tym brwi. - I co potem? 

-No może zapyta: "a to dlaczego?"; będziemy mieli punkt zaczepienia. 

-Weź ty się Wilshere puknij w czoło.  

*** 

Czekałam na zmierzch. Nie żeby to była jakaś aluzja do równie popularnej co tandetnej sagi (chociaż już trochę bardziej rozumiem dlaczego laska czuła lekką konsternację, wahając się między bladym aczkolwiek bajecznie brokatowym Pattinsonem, a śniadym, włochatym i podobno nieźle cuchnącym Lautnerem; wbrew pozorom jest w tym coś sensownego). W zasadzie nie było jeszcze tak bardzo późno, ale w słabym świetle moje futerko (śmiech na sali) wyglądało jak zwykły płaszcz, poza tym na razie jeszcze nie włożyłam maski. Wyglądałam całkiem zwyczajnie. Jak na mnie.  

Pukając do drzwi, na których widniała tabliczka z napisem Ramsey nie byłam już taka pewna siebie; to znaczy ja nigdy nie jestem pewna siebie, ale wtedy to już w ogóle. Przyszedł jednak czas, żeby zachować się jak na mężczyznę przystało. Przyodziałam imitację króliczej mordki i spokojnie czekałam aż mi otworzy (jeśli można tak powiedzieć, ostatecznie niecierpliwie przebierałam nóżkami, zacierając przy tym ręce, choć może powinnam raczej rzec "łapki"). 

-O Jezu... 

-Nie, nie, nie. To ja, Claire. Proszę, nie bij - wyrecytowałam jednym tchem i naturalnie miałam gotową przemowę, ale słowa ugrzęzły mi w gardle na jego widok. Być może coś sobie ubzdurałam w tej mojej pustej główce, ale przez moment wydawało mi się nawet, że ucieszyła go moja wizyta. Tylko jakoś tak nam to "cześć" umknęło. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, co zresztą całkiem zrozumiałe, ale nie byłam przygotowana na ewentualną modyfikację mojej mowy, więc postanowiłam to uciąć już w zarodku. - Pozwól, że teraz ja zabiorę głos. Wiem, że wyglądam groteskowo, ale to nie znaczy, że nie powinieneś wziąć na poważnie tego co teraz powiem. Słuchaj, ktoś mi kiedyś powiedział, że każda nieskazitelna istota ma jakiś defekt. Nie jestem nieskazitelna. Jestem chodzącym defektem. Jeśli teraz powiedziałbyś mi, że wystarczyło, żebym pozostała sobą, żeby ktoś taki jak ty choćby spojrzał w moją stronę, to bym cię wyśmiała. Trzeba było kombinować. Jeśli jest się mną, to ciągle trzeba kombinować. Mam sumienie i wiem, że to wszystko zaszło za daleko, chociaż gdybym mogła cofnąć czas, to najprawdopodobniej nie zmieniłabym niczego, choćby ze względu na to, że rzeczywiście osiągnęłam swój cel i przez chwilę byłeś odrobinę mniej nie mój niż zazwyczaj. Bo to jestem ja, Adonisie. Tak, kiedy nie ma cię w pobliżu, ciągle cię tak nazywam. Piszę również żałosne wiersze, upadam średnio sześć razy w ciągu dnia, potykam się nawet idąc do łazienki, plotę trzy po trzy, co pewnie już zauważyłeś, bloguję i jestem głupia. A w tym przebraniu czuję się wręcz niedorzecznie. Powtórzę się, ale proszę, nie bij, cześć.  

Doszłam do wniosku, że dodam do tego odrobiny dramaturgii, odchodząc zanim Aaron zabierze głos i tak też zrobiłam, choć nie powiem, szłam bardzo, bardzo wolno. Z drugiej strony pewnie nie potrafiłabym z nim normalnie rozmawiać jako osoba przytłoczona przez wyrzuty sumienia.    

Ociupinkę mi ulżyło, wiecie, kamień z serca i te sprawy i nawet dzieciaki, uciekające z piskiem na mój widok nie były w stanie zrujnować mojego dobrego humoru.   

Mało tego, nawet Andrew nie potrafił mnie tego dnia zirytować, choć zazwyczaj przychodziło mu to z niesamowitą łatwością.  

-Co do... - syknął na mój widok, a później wyciągnął telefon i zrobił mi kilka zdjęć. I tak nie było widać mojej twarzy, nie rozumiem dlaczego tak go to rozbawiło. Umieszczanie fotek w sieci dostarczyło mu tyle radości, co mnie nocna, niezapowiedziana wizyta boskiego Orlando. 

"Nie wierzę, że wygrałaś zakład", napisał po chwili Wilshere. Kretyn nie wierzył, że wyjdę tak z domu. Widocznie nie zna mnie jeszcze tak dobrze jak mu się wydawało. Tak czy inaczej byłam o pięć dych do przodu.  

Nawet nie chciało mi się przebierać. Nieśmiało uchyliłam drzwi, prowadzące do sypialni Teda. Policzyłam do dziesięciu, przełknęłam głośno ślinę, poluzowałam kostium na wysokości szyi, bo diabelnie mnie uwierał, podrapałam się za uchem, ale tym sztucznym i pokicałam do środka.  

-Ojcze, mamy problem. 

*** 

Usiadłam na walizce, bezskutecznie próbując ją dopiąć. Szczerze mówiąc nie miałam pojęcia co robię, ale zawsze lepsze to niż bezskuteczne użalanie się nad sobą przy butelce soku marchewkowego (cóż, ja chyba naprawdę kocham marchew). Dojrzałam do tego, żeby z pokorą przyznać, że coś jest nie tak, ale na to, żeby obnażyć się przed kimś emocjonalnie chyba jeszcze nie.  

-Jesteś tego pewna? - zapytał Riley senior, utkwiwszy we mnie pełne troski spojrzenie. Przytaknęłam i choć okazywanie uczuć przychodziło mi raczej trudno, to rzuciłam się mu na szyję.  

-Ty też potrzebujesz wakacji od wyrodnej córki. 

-A więc wyjeżdżasz nad morze? 

-Wrócę bez opalenizny. 

-W góry? 

-A kto w to uwierzy? Claire i wspinaczka dla własnej przyjemności to oksymoron.  

-Na wieś! 

-Kłopoty z zasięgiem! Dobrze kombinujesz. 

3 lata później 

Stałam przed lustrem, obojętnym wzrokiem wertując własne odbicie. Nie byłam zdołowana, przygnębiona, roztrzepana i zakompleksiona w tym samym stopniu co dawniej. Byłam jeszcze bardziej, ale nauczyłam się nieźle maskować. Nie no, żartuję. Byłam tak szczęśliwa, że mogłabym hasać po łące, łapać motyle, chrząszcze i trzmiele, pomijając ten etap, w którym miałabym przebijać je szpilką i wykonywać gablotkę (musieliśmy to robić na zajęciach, ale razem z Alice wypsikałyśmy się sprayem przeciwko owadom, O DZIWO żadne ustrojstwo do nas nie przyleciało).  

Patrzyłam na ten jeden jedyny detal, który jakoś nie do końca pasował do mnie jako nieogarniętej całości. Mentalnie nie byłam gotowa na coś takiego. Nadal wyjadałam nutellę łyżeczką, nie potrafiłam uruchomić pralki, hurtowo wsiąkałam lizaki, uwielbiałam mleczko w tubce i nosiłam piżamkę w serduszka. Innymi słowy - za grosz dorosłości. Poza tym spodziewałam się, że coś takiego nastąpi dopiero za jakieś 20 lat. Właśnie dlatego połyskujący na palcu serdecznym mojej prawej dłoni pierścionek tak bardzo rzucał mi się w oczy. Być może nie ważył zbyt wiele, ale jednak nieźle obciążył mój umysł i ciało. 

Wróciłam pamięcią do tamtego wieczora. Miałam wybór - mogłam wykonać milowy krok naprzód, albo pozostać w tym samym punkcie, w którym tkwiłam od dobrych kilku lat, o ile nie cofnąć się do jeszcze bardziej beznadziejnego etapu, w którym to musiałabym się pozbierać na nowo. Drżałam ze strachu, dosłownie. Wyglądał tak dobrze w tym zakrwawionym garniturze. Ja rozumiem, że przynoszę pecha, ale żeby nawet taki dzień jak ten obrócić w totalną groteskę? Cholera jasna, wyglądał naprawdę, naprawdę dobrze, rzucając mi to swoje cielęce spojrzenie.  

Poprawiłam mu krawat, nieznacznie przyciągając go do siebie. Chyba przypadkiem nieco go poddusiłam, bo zrobił się niezmiernie czerwony. Natychmiast go puściłam, a on poluzował koszulę na wysokości kołnierza. Posłałam mu przepraszające spojrzenie, ale tak naprawdę chciałam mu uświadomić, że jak właśnie mógł się przekonać na własnej skórze, nie nadaję się do tego, bo prędzej czy później przypadkiem mogłabym go skrzywdzić, nie wiem, podpalić mieszkanie (zdarzyło mi się to już w przeszłości), przygotować jedzenie, po którego spożyciu wylądowałby na ostrym dyżurze i cholera jasna, mogłabym tak wymieniać bez końca. 

-Po co się tak spieszyć?  

-A po co czekać? 

To nie tak, że nie znałam odpowiedzi na jego pytanie. Ja po prostu się bałam. Bałam się tego, z jaką łatwością nacisnęła się na moje usta tak jednoznaczna deklaracja. To niedorzeczne. Wiecie co było jeszcze bardziej niedorzeczne? Całe te zaręczyny. 

_____________________________________ 

Przepraszam za zakończenie. 

Żartuję, wcale nie jest mi przykro. 

HAHAHAHHA, jestem geniuszem zła :')))