Rozdział 12. Typowy

Ten dzień pewnie nie różniłby się od wszystkich innych nudnych, pełnych dramatów (w końcu mówimy tu o moim życiu) dni, gdyby nie mały szkopuł. Pachnące nowością na kilometr, typowe, Claire'owe problemy.   

Co z tego, że Wilshere milion razy powtarzał, że ten nasz związek pomoże mu wzbudzić zazdrość w jakiejś tam dziewczynie? Jak mogłabym mu uwierzyć, skoro ani razu nie widziałam jej na oczy? No właśnie. Kolejny błąd w moim rozumowaniu. Widziałam ją i to nie raz, czy dwa razy. Była kelnerką w naszym ulubionym pubie. Kompletnie nie rozumiałam dlaczego wzdychał do starszej o tysiące lat dziewuchy. No dobra, różnica wieku wynosiła jakieś 4, góra 5 lat, ale mimo wszystko... Serio, Wilshere, serio? Nie żeby sam zdradził mi swoją tajemnicę. A skąd. Musiałam się wszystkiego domyślić. Wiem, że myślenie nigdy nie było moją mocną stroną, ale było coś specyficzno-idiotyczno-obrzydliwego w sposobie w jaki na nią patrzył. Tak. Mówiłam to samo o pani Venturze. Niestety tym razem naprawdę ślinił się na widok....  

-Vanessa tu idzie!   

Ślinił się na widok Vanessy? Dosyć starcze imię, musicie to przyznać. Fuj.  

Teatralnie przewróciłam oczami. Co prawda zerwaliśmy, ale jak mogłabym mu odmówić kiedy tak żałośnie prosił się o to, żebym ten ostatni raz urządziła jedną z naszych scenek? Usiadłam mu na kolanach i spojrzałam na niego z wyrzutem. Nagle wszystko stało się jasne. Jego kilkudniowy zarost nie był bynajmniej efektem zaniedbania. Próbował się postarzyć. Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Nie mnie oceniać jego nieudolne metody na podryw. Moje były jeszcze gorsze.   

-Wczoraj mówiłam pewne rzeczy, które mogłeś zrozumieć nie tak jak... - zaczęłam, obcesowo gładząc jego włosy. Jak najdelikatniej powiedzieć komuś, że się na niego nie leci, jednocześnie robiąc coś takiego? - Wiesz, że nie lecę na ciebie, prawda? Nawet gdybyś w samych bokserkach zaśpiewał dla mnie "Wonderwalla", to i tak nie miałbyś na co liczyć.   

-Dzięki. To strasznie miłe - odchrząknął znacząco, po czym powrócił do wertowania wzrokiem swojej kelnerki. Skąd się biorą te cholerne ogniki w oczach faceta, ilekroć ten napotka na swojej drodze długonogą istotę? - Byłaś pijana. Nie musisz się mi tłumaczyć.   

-Po czterdziestce mogę zmienić zdanie, pamiętasz?  

Zadzwonił mój telefon. Sięgnęłam po torebkę i wtedy prawie cała jej zawartość wylądowała pod naszym stolikiem. Niewiele myśląc zanurkowałam tam. Skąd mogłam wiedzieć, że ta jego Mary (to imię bardziej jej pasuje) się nam przygląda. No więc stoliki są tak ułożone, że jakby to możliwie najbardziej obrazowo powiedzieć, nie widać co znajduje się pod nimi, bo otaczają je te solidne, skórzane siedzenia. Spokojnie pozbierałam wszystkie rzeczy. Trochę mi to zajęło. Tylko kobiety zrozumieją jak wiele pierdół może pomieścić damska torba. Wyszłam tą samą drogą, którą tam weszłam, czytajcie: wspięłam się po Jacku. Wychodząc z kryjówki porządnie uderzyłam głową o spodnią stronę drewnianego blatu, czym zwróciłam na siebie uwagę paru osób. Być może niepotrzebnie tyle czasu spędziłam gapiąc się na szatyna, kiedy na wysokości mojego wzroku znajdowało się jego krocze. Dopiero kiedy zobaczyłam ten przygłupi uśmieszek, błąkający się po jego twarzy zrozumiałam jak mogło to wyglądać. Ja - rozczochrana i zmarnowana, wychodząca spod stołu na klęczkach...   

Mogło być gorzej, prawda?   

Proszę, zabijcie mnie.  

Spoglądałam na Wilshere'a błagalnie, ale ten nadal tkwił w tej dziwnej euforii. To po prostu nie mogło wyglądać dobrze.   

Wzbudzenie zazdrości w Mary? Żaden problem!   

Ale kogóż to moje zaspane jak zwykle oczy ujrzały w tej grupce gapiów? Już miałam zawołać Alice po imieniu, kiedy zauważyłam, że nie jest sama. Trzymali się za ręce. Oto za moment miałam poznać tożsamość jej tajemniczego wielbiciela.  

Odwróć się wreszcie, frajerze, powtarzałam w myślach.   

-Andrew? - pisnęłam rozpaczliwie, kiedy natarczywe napastowanie wzrokiem "zagadkowego mężczyzny" wreszcie przyniosło efekty i mój brat spojrzał na mnie ukradkiem. W tym momencie naprawdę zapragnęłam umrzeć. Dlaczego wśród wszystkich mężczyzn w tym mieście, musiało paść akurat na tego idiotę?   

  

***  

  

-Jesteś na mnie zła? - usiadła na brzegu mojego łóżka i szturchnęła mnie w ramię, żebym wreszcie zwróciła na nią uwagę. To nie był dobry moment na tego typu rozmowy. Być może moja reakcja na "dobre wieści" była przesadzona, ale spróbujcie postawić się w mojej sytuacji. Ten palant uprzykrza mi życie od momentu moich narodzin, podrywa wszystko, co się rusza i bez skrupułów rzuca te swoje dziewczyny po jakimś tygodniu. Nie chciałam, żeby podobny los spotkał moją najlepszą przyjaciółkę. Jednocześnie miałam pretensje do samej siebie o to co się stało. Przegapiłam ewolucję tego kiełkującego od Bóg wie kiedy "związku". Głupia, naiwna ja. Pozwalałam im razem oglądać "Skazanego na śmierć". Tak to się wszystko zaczyna. W dodatku byłam tak zajęta własnymi problemami, że nie zdołałam uchronić jej przed tą bestią.   

-Nie jestem zła. Jestem wściekła, Alice! To nie potrwa długo. Nie będę cię pocieszać po tym jak cię zostawi, a wiem, że zrobi to cholernie szybko. Ile razy mówiłam ci, że to frajer? Czy ty wszystkiego musisz przekonać się na własnej skórze? - i tak właśnie zraziłam do siebie kolejną (po Aaronie) osobę. Poszło zadziwiająco łatwo.   

Wyszła, trzaskając za sobą drzwiami. Całkiem możliwe, że nie opuściła nawet budynku. W końcu to innego Rileya miała teraz na głowie, albo raczej w głowie.  

  

***  

  

-Wilshere, mam problem.  

-Nie teraz, Claire.  

-Wilshere! Proszę cię...  

-Claire, to krępujące! - no dobra, tu muszę przyznać mu rację. Mogłam poczekać w jego pokoju czy coś. Ale nie, Riley musiała wejść do łazienki i bezceremonialnie usiąść na zimnych kafelkach, kiedy ten brał prysznic. I tak szyby były tak zaparowane, że nie byłam w stanie nic przez nie zobaczyć. Nie, żebym próbowała. Zerknęłam tylko raz. Jeden jedyny raz.  

-Zajmij się sobą, a ja trochę tu trochę pomarudzę i sobie pójdę.   

-Czy to nie może poczekać?  

Jasne, że może! Fuknęłam coś pod nosem i skierowałam się do wyjścia. Krzyknął coś w stylu "zaczekaj", usłyszałam nawet jak drzwi kabiny prysznicowej się otwierają, chyba próbował mnie dogonić, ale resztki dumy nie pozwoliły mi się odwrócić. Do dziś tego żałuję.  

Nikt nie miał dla mnie czasu, a ja musiałam się z tym pogodzić.   

  

***  

  

-Mogłam się domyślić, że to ty - warknęłam, otwierając drzwi. Od razu podeszłam do włącznika światła i bez głębszego zastanowienia wyłączyłam je, a musicie wiedzieć, że było już bardzo późno.   

-Dlaczego w ogóle to zrobiłaś? - krzyknął lekko zdezorientowany Jack.   

-Nie ma make-upu, nie ma światła. Koniec dyskusji.  

-Wiele razy widziałem cię przecież bez makijażu.  

-Tak ci się wydaje? - złapałam go za rękę i zaprowadziłam na sofę. To przerażające, że o tej porze w tej okolicy panuje niczym nieograniczony, mrożący krew w żyłach mrok . Kiedy mówię, że było ciemno, to mam na myśli: było tak cholernie ciemno, że musiałam oświetlać sobie drogę telefonem, a i tak potknęłam się co najmniej sto razy zanim na dobre usadowiłam się na miękkiej kanapie.  

-Możesz ze mnie zejść? - spytał w końcu szatyn. Zagadka rozwiązana. Dlatego było mi tak wygodnie.  

-Czy to twoja ręka na moim udzie?   

-Po prostu zapal to pieprzone światło.  

-Nie! - zaoponowałam w niepokojąco ostry sposób. Już ja wiem jak wyglądam o tej porze. Jeszcze nie zdawał sobie z tego sprawy, ale wolałby nie oglądać mnie w tym stanie. Ułożyłam się tam jak na kozetce u terapeuty i położyłam nogi na jego udach. Tak mi się przynajmniej wydaje. Było naprawdę ciemno. - Jestem beznadziejna. Schrzaniłam na całej linii.  

-Przestań się nad sobą użalać. Po części przyłożyłem się do tego zamieszania z Aaronem. Naprawię to, obiecuję.  

Usłyszałam hałas na zewnątrz. Nie pytajcie mnie jak to zrobiłam. W każdym razie spadłam na ziemię i pociągnęłam za sobą Jacka, który upadł wprost na mnie i praktycznie zmiażdżył mi żebra. Byłam przerażona. Wydawało mi się, że ktoś próbuje włamać się do mieszkania.   

-Jack... - przemówiłam w końcu drżącym głosem, ale on tylko przyłożył mi rękę do ust, żebym była cicho. Czyżby również się bał? Jeśli tak, to nie powinien tego okazywać w ten sposób, bo spotęgował tylko moją paranoję. Po chwili ktoś wszedł do środka. Dostałam palpitacji serca. Chciałam, żeby szatyn mnie puścił, więc z całej siły szarpnęłam za jego koszulkę, a w efekcie po pomieszczeniu rozniósł się odgłos rozrywanego materiału. Ups. Poważnie zaczęłam żałować, że nie zapaliłam tego światła, mógł ominąć mnie bowiem zgoła interesujący widok. Nie minęło jednak więcej niż dwadzieścia sekund kiedy zrobił to ktoś inny. Konkretnie Andrew.   

-Wynajmijcie pokój - skwitował, a wtedy zza jego pleców wyrosła Alice. Jeszcze jej mi tam brakowało. Wolałabym, żeby znaleźli nas w mniej jednoznacznej, czy też nie-tak-jak-powinno-być-znacznej sytuacji. Wilshere jak na zawołanie zabrał rękę z mojej twarzy. Musiało to wyglądać na jakieś sado maso.   

-Jak możesz mnie osądzać, podczas gdy ty robisz coś takiego ze swoim "przyjacielem"? - wycedziła, nadmiernie akcentując ostatni wyraz. - Alaire właśnie umarła.  

  

23 godziny później 

Naprawię to, obiecuję... - czyż to nie dokładny cytat z wypowiedzi Wilshere'a?  

Jacky ewidentnie nie jest osobą, która powinna brać się za naprawianie rzeczy. Gdyby porównać go do jakiegoś fachowca, dajmy na to hydraulika, to byłby tym niskim, otyłym, ze spuszczonymi zdecydowanie za nisko, rozciągniętymi gaciami. Jeśli zachowałby jednak aktualny wygląd, byłby najbardziej rozchwytywanym hydraulikiem w okolicy. Ale do rzeczy.   

Stałam naprzeciwko Ramseya w samym ręczniczku, kurczowo ściskając go na wysokości biustu. Pewnie zastanawiacie się co Ramsey robił w mojej sypialni? Dobra, dobra, domyślam się, że kwestia mojego ubioru lub raczej jego braku jest bardziej istotna, by nie rzec zagadkowa. Tu musimy ponownie odgrzebać motyw Wilshere'a jako mojego zbawcy. Wróciłam z łazienki i zastałam tę dwójkę w mojej sypialni. Nim zdążyłam choćby kiwnąć palcem, Jack wybiegł z pokoju i zamknął drzwi na klucz, po drodze krzycząc coś na kształt: "wasza dwójka musi ze sobą poważnie porozmawiać". Ktoś tu wyraźnie przesadził i o dziwo pierwszy raz w życiu to nie ja byłam tą osobą. Niestety znał mnie aż za dobrze i wiedział, że gdyby tego nie zrobił, to pewnie uciekłabym stamtąd, krzycząc po drodze jakieś skromne lalalalala, byleby zagłuszyć namowy przyjaciela do szczerej rozmowy. Zastanawiały mnie jeszcze dwie rzeczy. Po pierwsze jak udało mu się tu ściągnąć Aarona, skoro ten był dla mnie śmiertelnie obrażony? I przede wszystkim - dlaczego nie pozwolił mi się nawet ubrać?   

-Co do... - w tym miejscu najchętniej zaklęłabym siarczyście, ale to bardzo brzydki nawyk, więc warknęłam tylko coś pod nosem, słysząc jak Wilshere schodzi po schodach. A co jeśli dostałabym ataku serca spowodowanego nadmierną perfekcją Aarona i wymagałabym reanimacji? Cholera jasna, właśnie uświadomiłam sobie, że byłam nieco zbyt roznegliżowana, toteż nie był to odpowiedni moment na snucie tych moich durnych rozważań. -Daj mi sekundkę - oświadczyłam po czym zrobiłam coś dosyć zaskakującego. Weszłam do szafy, która swoją drogą nie należała do największych szaf, więc naturalnie nieźle się tam poobijałam. Ubrałam pierwsze lepsze łachmany, które wpadły mi w ręce i wyszłam, albo raczej wyleciałam z niej razem z całą stertą ciuchów. W normalnym świetle to co założyłam wyglądało jeszcze gorzej. Nieważne. Starałam się nie myśleć o tym, że mam na sobie tę dziwną koszulkę w kaczuszki, która po wciśnięciu odpowiedniego miejsca zaczynała kwakać. - Mówiłam prawdę.  

-Wiem, Jack o wszystkim mi powiedział.   

-Każdy czasami używa dziwnych metod, żeby kogoś... tak jakby... zdobyć?  

Wow, nie zdawałam sobie sprawy z tego, że tak mocno oberwałam w głowę. Nie wiem tylko, czy pogorszyło mi się przez zderzenie ze stolikiem dzień wcześniej, czy może dobiło mnie wnętrze tej złowieszczej szafy. Najwyraźniej meble bardzo mnie nie lubią.  

-Próbowałaś mnie zdobyć?  

Świetnie, chyba jednak Wilshere nie wspomniał mu o kilku drobiazgach. Właściwie to ominął najważniejszą część znaną również jako nieustanne próby zeswatania mnie z Aaronem. Czy ja właśnie przyznałam się, że...  

Nie, to nie mogła być prawda. Nawet ja nie jestem aż tak głupia.   

Wolałabym to przemilczeć, ale skrzyżowałam ręce na piersiach i wtedy odezwała się moja bluzka. Myślę, że to kwa, kwa było wystarczająco wymowne i podsumowało moje aktualne odczucia.    

-Będziesz musiał udawać, że tego nie słyszałeś.  

-Jeśli cię to pocieszy, to moim najgorszym tekstem na podryw było: chcesz mieć w sobie coś walijskiego?  

Było coś rozczulającego w tej rozpaczliwej próbie rozluźnienia gęstej jak jego nieskazitelne włosy atmosfery. Sposób, w jaki wypowiedział ostatnie zdanie wywołał u mnie wybuch histerycznego śmiechu. Prawie zapomniałam o tym, że jeszcze kilka minut wcześniej paradowałam przed nim w tym pieprzonym, kusym ręczniczku. Zresetowałam swoją pamięć po raz trzy tysiące pięćdziesiąty trzeci w tym tygodniu. Nie, wcale nie zrobiłam z siebie kretynki. Widzicie? To działa.  

  

______________________________________  

  

  

Troszkę mnie chyba poniosło.   

Jak zwykle boję się reakcji Karolli, ale masz troszkę Rilshere'a, więc chyba będziesz usatysfakcjonowana, co?